Od Mononoke - CD Znowu para

-Nie... Nie odwracaj się. Rozumiem co czujesz. Też tak miałam zanim tu przybyłam....

-W jakim sensie?- powiedział z nutą obojętności w głosie, ale rozumiałam. Wim w jakiej siedział beznadziei.

-No... Było mi dobrze. Miałam wszystko. Byłam córką Alph. Miałam przejąć watahę po rodzicach.... Kochaną siostrę.... Ale usłyszałam głos mego przodka, który kazał mi tu przyjść. Powiedział: "Mononoke! Opuść swoją watahę! Czeka na ciebie życie w Watasze Mrocznej Puszczy! Idź teraz na wschód, a trafisz tam gdzie twoje przeznaczenie!" co miałam zrobić? Słuchać głosu przodka czy zostać z siostrą i wszystkim co znałam? Nie miałam pewności czy ten głos aby nie był moim złudzeniem, wytworem mojej wyobraźni.... Ale poszłam, bo tak kazało mi serce... Ostatnie słowo i tak należy do....- zacięłam się. Przed oczami pokazała ni się ta wataha. Było więcej wilków. Kicze.... Była smutna... Ja - szczęśliwa. Reszta wilków też radosna. Kazan miał na twarzy wielki uśmiech. Po łące biegały nawet szczeniaki.... Z zadumy wyrwał mnie głos Kazana:

-Mononoke? Wszystko okey?

-Tak... Tak.... Tylko....

-Tylko?

-Już wiem co musisz zrobić....

-Co?! Proszę powiedz!- powiedział, a nawet prawie krzyknął.

-Twój przyjaciel miał negatywną wizję. A ja prze chwila dobrą. Czyli wszystko zależy od tego co... Co zamierzasz... Albo co zrobisz...

*Kazan?*